czyli funkcjonariusz Frasyniuk Władysław, został wypisany z Partii Demokratycznej i skierowany na odcinek wyborczy.
dziennik.pl:
Władysław Frasyniuk, twórca Partii Demokratycznej (PD), wystąpił z jej szeregów, bo - jak stwierdził - partia "skręca w lewo". Nie będzie popierał w wyborach prezydenckich wspólnego kandydata PD i Socjaldemokracji Polskiej Tomasza Nałęcza, lecz liberała Andrzeja Olechowskiego.
W Gazecie Wyborczej za wszelką cenę usiłują wepchnąć Rosjan polskiemu czytelnikowi w pozytywnym kontekście. Nie wiadomo, dlaczego Wyborcza drukowana jest jeszcze po polsku, a nie cyrylicą. Nie wiadomo też, dlaczego Adam Michnik protestuje, kiedy nazywają jego lub jego ojca zdrajcą.
General Motors chce sprzedać markę i zakłady Saab w Szwecji. Wyborcza kłamie polskiemu czytelnikowi następująco:
The recent corruption scandal in the government showed the painful misery of the government led by Tusk and the entire Platforma Obywatelska, the party created artificially by people with strong ties to the communist secret police.
17 grudnia 2009 w portalu dziennik.pl.
Keywords: corruption, bribe, corrupt government, destruction of democracy
Korupcja, łapówka, skorumpowany rząd, likwidacja demokracji
Donald Tusk personally, and the government of the Civic Platform and PSL as a whole, is responsible for the destruction of democracy in Poland. His handling of the recent corruption scandal leaves no doubt. The current Prime Minister of Poland, Donald Tusk, is a complete failure. The so-called media are equally to blame for not holding Tusk personally responsible for the corruption of this government. Tusk should resign immediately.
Zeznając, Kaczmarek udał, że nie pamięta imienia przewodniczącego Warmińsko-Mazurskiego Stowarzyszenia na Rzecz Bezpieczeństwa, Tobiasza Niemiro. Udał, że myli mu się imię Tomasz z imieniem Tobiasz.
Kazimierz Olejnik w czasie zeznań przed sejmową komisją śledczą wielokrotnie używał pustosłowia, unikając konkretów. Bełkotał, unikając faktów.
Użył
"no" - ok. 300 razy
"że, no" - 20 razy
"jakby tak" - 97 razy
Prokurator Olejnik zdobył dostęp do planu czynności operacyjno-rozpoznawczych w czasie, kiedy dochodziły meldunki (mogły być celowo preparowane, by prowadzić śledztwo na fałszywe tropy), że Krzysztof Olejnik żyje. W przesłuchaniu 13 listopada 2009 Wassermann pyta go o wspomniany plan. Jak udało mu się go uzyskać i co na ten temat pamięta? Wówczas bełkot Olejnika się wzmaga. Udaje, że nie pamięta o uzyskaniu dostępu do bardzo wrażliwych dokumentów. Z innej części zeznań wynika, że grupie operacyjnej niewiele brakowało do uwolnienia Krzysztofa Olewnika, choć on już wtedy nie żył. Prokurator Olejnik, opowiadając o kontakcie z policjantami z grupy operacyjnej (patrz poprzedni wpis bloga), mówił bardzo niepewnie, wzmagając np. częstotliwość użycia zwrotu "jakby tak".
W tej części zeznań zasłania się niepamięcią, przekręca tytuł dokumentu. Snuje hipotetyczne rozważania, starając się przykryć gadulstwem swoją niepewność.
Proszę zwrócić uwagę na następujące fragmenty:
nie wiemy, czy dostałem, a ponadto nie wiem, co dostałem. No, gdybym zobaczył, co dostałem, gdybym zobaczył, co ja tam zrobiłem, to byśmy zobaczyli, co ja tam dostałemWniosek jest oczywisty. Olejnik nie jest czysty.
[...]
No, nadal, no, proszę mi wierzyć i proszę zrozumieć, i proszę mi uwierzyć, że jakby tak z ręką na sercu mówię, że nie pamiętam, nie wiem, o czym my mówimy.
Poseł Zbigniew Wassermann:
Dziękuję.
Skoro panowie o tych czynnościach operacyjno-rozpoznawczych, panie prokuratorze, jak udało się panu dotrzeć do planu czynności operacyjno-rozpoznawczych grupy pana Korsana?
Pan Kazimierz Olejnik:
Ja w ogóle, panie pośle, nie pamiętam, abym taki plan oglądał. Nie kojarzę tego
dzisiaj.
Poseł Zbigniew Wassermann:
Mogę poprosić? Ja może podejdę…
Pan Kazimierz Olejnik:
Nie, panie pośle, ależ nie, pan siedzi.
Przewodniczący:
Proszę bardzo, następuje okazanie.
Proszę bardzo, to jest tak... Co to jest?
Poseł Zbigniew Wassermann:
To jest, panie prokuratorze, załącznik nr 12 tomu I do sprawy Ap V Ds. 12/09.
Przewodniczący:
Karta.
Poseł Zbigniew Wassermann:
My mamy kartę 233.
Pan Kazimierz Olejnik:
To jest ten plan czynności operacji rozpoznawczych zostanie…
Poseł Zbigniew Wassermann:
Plan czynności operacyjno-rozpoznawczych zostanie przekazany za…
Pan Kazimierz Olejnik:
Nie, operacji, operacji rozpoznawczych.
Poseł Zbigniew Wassermann:
Operacyjno.
Jeden z posłów:
Operacyjno-rozpoznawczych. Nie ma…
Poseł Zbigniew Wassermann:
Panie prokuratorze…
Pan Kazimierz Olejnik:
Nie, ja też... ale to czytam...
Poseł Zbigniew Wassermann:
Nie, no, ale to przecież pan nie wątpi, że pan dyrektor Piechota wie, co pisze.
Pan Kazimierz Olejnik:
Nie, pan dyrektor Piechota to podzielny facet. No, to, tak... widzę.
Poseł Zbigniew Wassermann:
Może pan przybliżyć komisji sytuację związaną z uzyskaniem wglądu do tego
właśnie bardzo wrażliwego operacyjnego dokumentu?
Przewodniczący:
Dziękuję.
Proszę bardzo.
Pan Kazimierz Olejnik:
Panie pośle, tu nic nie mogę przybliżyć, albowiem to jest tylko pismo pana
Piechoty do mnie kierowane, ale, no, jakby tak, gdybym to pismo zobaczył albo co z
nim zrobiłem, to może coś bym pokojarzył. Ja w ogóle nie kojarzę takiego pisma.
Poseł Zbigniew Wassermann:
Panie prokuratorze, no, nie jesteśmy w stanie panu przekazać tego dokumentu, bo
to jest dokument o ogromnej wrażliwości, jak pan wie. No, jest dekretacja, jest pismo
sporządzone przez dyrektora pana tego wydziału PZ…
Pan Kazimierz Olejnik:
Tak.
Poseł Zbigniew Wassermann:
…które informuje pana, że pan to dostaje, tylko tak jak to powinno być, za pomocą
tajnej kancelarii.
Pan Kazimierz Olejnik:
No, tak, ale, panie pośle, po pierwsze, nie wiemy, czy dostałem, a ponadto nie
wiem, co dostałem. No, gdybym zobaczył, co dostałem, gdybym zobaczył, co ja tam zrobiłem, to byśmy zobaczyli, co ja tam dostałem, bo na razie to jakby to rzecz abstrakcyjna. Pan dyrektor Piechota coś do mnie pisze, że coś dostanę, no, ale nie wiem, co, nie wiem, czy dostałem, nie wiem, co to jest, no, panie pośle.
Poseł Zbigniew Wassermann:
Panie prokuratorze, no, pan naprawdę sprawiał tutaj na nas imponujące wrażenie,
dlatego że pan był pierwszym prokuratorem, który stwierdził to samo co my po
przeczytaniu akt. Dokładnie to, co pan powiedział. Pan ma absolutnie rację – ja się
pod tym podpisuję – skala rażących błędów, uchybień aż odrzucała. Zgoda. No, ale są
też takie fakty, które wymagają wytłumaczenia. Ten fakt do tego należy. Bo ja się z
panem zgadzam, że w ramach używania czynności operacyjno-rozpoznawczych
prokurator nie jest tak całkiem bezradny. On ma prawo poprosić, on ma prawo zlecić,
domagać się, ale, panie prokuratorze, no, nie ma prawa wglądu w tak wrażliwe
dokumenty, dlatego o to pytam.
Pan Kazimierz Olejnik:
Znaczy, panie pośle, doprecyzujmy. No, nadal, no, proszę mi wierzyć i proszę
zrozumieć, i proszę mi uwierzyć, że jakby tak z ręką na sercu mówię, że nie pamiętam, nie wiem, o czym my mówimy. Rzeczywiście jest pewna sygnalizacja, że pan dyrektor Piechota coś mi przekazuje.
Poseł Zbigniew Wassermann:
Tak.
Pan Kazimierz Olejnik:
No to spowodujmy sytuację, żebym zobaczył, czy mi przekazał i co. Ja tutaj widzę
jakieś takie rzeczy, które mnie po części dziwią, no, więc... jeżeli chodzi o tryb. Na
pewno jeżeli dyrektor Piechota do mnie pisze, że przekazuje mi coś za pośrednictwem
kancelarii tajnej, to znaczy, no, że ten dokument albo wytworzył pan dyrektor, albo go
otrzymał pan dyrektor, bo on nim dysponuje.
Poseł Zbigniew Wassermann:
Nie, nie. Panie prokuratorze…
Pan Kazimierz Olejnik:
Panie pośle, bo, tłumaczę, bo gdybym ten dokument ja otrzymał, to byłaby
dekretacja odwrotna. Ja bym otrzymał i zadekretował: dyrektor Piechota, proszę zrobić to albo to. Czyli stąd moje niezrozumienie. Albo tutaj jeszcze ja mam podpisywać jakiś plan. Przy czym, no, nie wiem, panie pośle...
Poseł Zbigniew Wassermann:
Pan dyrektor Piechota pana na piśmie informuje, że przekazuje panu plan
czynności operacyjno-rozpoznawczych. To nie budzi jakby żadnego zdziwienia co do
treści tego pisma. Mało tego, to jest bardzo realne, bo pan dyrektor był osobą
upoważnioną, która mogła to robić, ale chodzi tylko o to, żeby pan powiedział komisji,
ja już nawet nie pytam, co było w tym planie, ale pytam: Jak się udało do niego dostać, do tak wrażliwego dokumentu? Za pomocą jakiego, że tak powiem, mechanizmu?
Pan Kazimierz Olejnik:
No, panie pośle, znowu wracamy do punktu wyjścia. No, jak ja panu opowiadam,
że w ogóle tego nie pamiętam. Więcej, jakby tak, no, my tu mówimy o rzeczy
hipotetycznej. Pan dyrektor Piechota pisze, że mi coś przekazuje. Nie wiem, czy to
otrzymałem. Nie wiem kiedy. Jeżeli tak... jeżeli otrzymałem, panie pośle, to na 1000%
jest na tym dokumencie jakaś moja adnotacja. Może wtedy, po tym, po tym kierunku,
no, coś sobie skojarzę.
Natomiast jeżeli pan pyta, skąd otrzymałem, to jeszcze raz powiadam, że z tego
dokumentu wyprowadzam dwa wnioski, hipotetycznie zakładając, że go otrzymałem.
Po pierwsze, że ten dokument nie ja otrzymałem, a dyrektor Piechota, bo to z
materiałami niejawnymi jest tak, że otrzymuje adresat. Jeżeli dokument jest na mnie
adresowany, to kancelaria tajna mnie go przynosi, a ja dopiero dalej dysponuję. Z tego
wynika, że ten dokument otrzymał dyrektor Piechota, a nie ja. A dopiero dyrektor
Piechota, zakładając, że mi go pokazał, no, że mi go pokazał, ale to znowuż pytanie
nie do mnie, bo na pytanie, skąd otrzymałem, to z tego pisma wynika, że za tym
pismem przewodnim przysłał mi je dyrektor Piechota.
Poseł Zbigniew Wassermann:
No i myślałem, że to będzie tak oczywiste, że nie będziemy nawet dwóch zdań na
ten… Przysłał panu dyrektor Piechota. I, panie prokuratorze, co pan się mógł z tego
dokumentu dowiedzieć? Proszę nie mówić o treści, ale w sensie znaczenia dla tej
sprawy, bo też zgadzam się z panem w 100%, kiedy pan mówił o ogromnym
znaczeniu w tych sprawach czynności operacyjno-rozpoznawczych.
Pan Kazimierz Olejnik:
Panie pośle, jeżeli będziemy rozmawiali w kategoriach hipotetycznych, no, to
mogę powiedzieć, że jeżeli dokument jest zatytułowany: Plan czynności…
Poseł Zbigniew Wassermann:
…operacyjno-rozpoznawczych.
Pan Kazimierz Olejnik:
...to jest to plan. Natomiast ja nie chcę w ogóle w tym zakresie podejmować
dyskusji, albowiem nie przypominam sobie, nie pamiętam tego dokumentu.
Poseł Zbigniew Wassermann:
Rozumiem pana.
Panie prokuratorze…
Pan Kazimierz Olejnik:
I mówiąc to, dlatego jakby tak, no, mam taką sugestię, że, no, gdybym ten
dokument zobaczył, a jeżeli on był wytworzony, ba, był w kancelarii tajnej, to on
gdzieś musi być, no, to wtedy być może moja wiedza zostanie jakoś odbudowana, coś
sobie przypomnę.
Poseł Zbigniew Wassermann:
Rozumiem, panie prokuratorze. Przecież nie można mieć do pana pretensji, był
przed panem pan prokurator Kapusta, który kompletnie nic nie pamiętał. To jest
jedyny pan, który... fakt, którego pan nie pamięta... naprawdę nie możemy mieć o to
pretensji.
W swoich zeznaniach 13 listopada 2009 przed sejmową komisją śledczą prokurator Olejnik aż 97 razy użył zwrotu "jakby tak". Pojawia się on w dość regularnych odstępach w jego wypowiedzi. W pewnym momencie używa tego zwrotu ok. 6 razy częściej. Oto ten fragment zeznań. Można wnioskować, że w tym miejscu Olejnik odczuwa szczególne napięcie i jest mniej pewny swoich zeznań. Szuka słów i stara się unikać jakichkolwiek konkretów. Fragment dotyczy nadzoru nad działaniami operacyjnymi grupy z Centralnego Biura Śledczego.
I pamiętam,
że po kilku takich, no, rozmowach – kiedy rzeczywiście, no, być może byłem bardzo
uciążliwy dla pana dyrektora Gołębiewskiego, albowiem, no, ciągle jakby tak o tą
sprawę go nagabywałem – chyba on, ja tutaj nie chciałbym tego jakby tak przesądzać, głowy bym nie dał, ale to chyba dyrektor Gołębiewski zaproponował, że może byśmy się spotkali z całą tą grupą i pogadali o sprawie. Ja mówię: No, czemu nie? To się spotkajmy i pogadamy. I chyba spotkaliśmy się, daty w ogóle nie jestem w stanie doprecyzować, no, ale na pewno to było wtedy jesienią 2004 r., spotkaliśmy się u mnie w Prokuraturze Krajowej. Nie powiem dzisiaj, czy już wtedy jakiś sygnał był, który oni przekazali, że są pewne informacje, które mogą wskazywać, że Krzysztof Olewnik żyje, czy też nie. Na pewno pogadaliśmy o sprawie i na pewno, ja jakby tak
wypowiedziałem te wszystkie swoje żale, kierunki, spostrzeżenia, które bezwzględnie
wymagają pogłębienia, spenetrowania i doprecyzowania.
Ja – jakby tak znowuż wyprzedzając – z tą grupą, nie pamiętam, czy znaczy, już
nawet dziś nie powiem, czy to była cała grupa, no, było kilku policjantów, ale czy
któregoś brakowało czy nie, tak między Bogiem a prawdą, to ja chyba tego na
początku nawet nie wiedziałem, ile ta grupa liczy osób. Po prostu dyrektor
Gołębiewski przekazał mi, że jest grupa i tu jakby tak on brał za to odpowiedzialność.
To mnie wystarczało i uważałem, że tutaj grupa pracuje.
Na pewno spotkaliśmy się jeszcze drugi raz z tą grupą, przypadkiem, kiedy byłem
w komendzie głównej, w Centralnym Biurze Śledczym. Było to późną wiosną już
2005 r., kiedy przy okazji omawiania innych spraw, jak zwykle zapytałem dyrektora
Gołębiewskiego: A co w tej sprawie? A on mówi: No, słuchaj, no, w tej sprawie może
być przełom. Zaraz poproszę chłopaków i oni ci powiedzą. No i rzeczywiście, weszli
do gabinetu dyrektora Gołębiewskiego i mówią: Panie prokuratorze, no, mamy mocny sygnał – to spotkanie było jakoś w tygodniu – że w ciągu weekendu możemy
chłopaka przywieźć. Możemy mieć trudności logistyczne. Ja tak się zaśmiałem do
dyrektora Gołębiewskiego, mówię: Panie dyrektorze, mają mieć wszystko, jak będzie
trzeba. Jak będzie trzeba, to i śmigłowiec, i wszystko inne, niech to weryfikują i
sprawdzają. Przed tym spotkaniem jeszcze na pewno miałem kilkakrotne jakby tak,
no, sygnały, czy to, chyba od dyrektora Gołębiewskiego, że są pewne przesłanki, które
zezwalają na przyjęcie, że Krzysztof Olewnik żyje.
Jeżeli teraz mówimy o tych informacjach, bo nieraz jakby tak są w tym zakresie
rozważania, że ja byłem zwolennikiem wersji samouprowadzenia, to – nie. Ja z
policjantami nigdy nie rozmawiałem o wersjach. Ja z nimi rozmawiałem, że mają
opracować wszystkie wersje i je weryfikować. Nigdy nie mówiliśmy o
prawdopodobieństwie. Ja tutaj mówię o wpadkowości pewnych informacji. Oni po
prostu na różnych etapach przekazywali: Mamy taką informację. Moja odpowiedź
zawsze była taka: Panowie, dowód. Weryfikujcie i przynieście prokuratorowi dowody.
Zawsze było takie założenie i takie było nakreślenie horyzontów pracy przeze mnie
dla policjantów, że mają opracować wszystkie możliwe założenia, wszystkie możliwe
wersje i je po prostu systematycznie realizować, analizować, wykonywać w tym
zakresie określone czynności dowodowe.
Ja tak się zaśmiałem do dyrektora Gołębiewskiego, mówię: Panie dyrektorze, mają mieć wszystko, jak będzie trzeba.I ten pan Olejnik zgłosił się, jakby tak, no, do konkursu na stanowisko prokuratora generalnego. Tymczasem bełkotliwy ton jego zeznań przed komisją śledczą stawia go bliżej roli oskarżonego niż prokuratora.
Natomiast, wracając do samej istoty zagadnienia, do początku, do zetknięcia się ze
sprawą uprowadzenia oraz później zabójstwa Krzysztofa Olewnika. Otóż chcę
powiedzieć, takim pierwszym impulsem, który spowodował, że zainteresowałem się tą
sprawą, był telefon do mnie pana generała Adama Rapackiego z Wilna, który...
Wcześniej, kiedy składałem oświadczenie redaktorowi Pytlakowskiemu, kiedy
składałem zeznania w prokuraturze gdańskiej, ten fakt umknął mojej pamięci. Później, kiedy słuchałem zeznań pana Włodzimierza Olewnika, doznałem pewnej iluminacji. Przypomniał mi się ten fakt, że autentycznie taki telefon miał miejsce, że w końcowych dniach lipca 2004 r. telefonicznie skontaktował się ze mną pan generał Adam Rapacki, który wtedy był oficerem łącznikowym polskiej Policji na Litwie, w Wilnie, i w skrócie zreferował mi sprawę.
Włodzimierz Olewnik zeznaje przed Sejmową Komisją Śledczą. Obok adwokat Bogdan Borkowski, pełnomocnik rodziny Olewników.
Funkcjonariusz Janecki (Wprost) w programie TVP Info po południu 13 listopada 2009, w dyskusji po transmisji posiedzenia komisji śledczej w sprawie uprowadzenia i zabójstwa Krzysztofa Olewnika:
Jest inną kwestią, czy takie rzeczy są w ogóle do rozwiązania z powodu pewnego zapętlenia, do jakiego dochodziło na terenie płockiego, gdzie wszyscy z wszystkimi byli zblatowani, a także sama ofiara nie ułatwiała zadania, z tego powodu, że też występowała w pewnych układach towarzyskich.
... i śledztwo toczyło się w innym kierunku -- że sam się porwał
Utrwalanie kłamstw poprzez wielokrotne powtarzanie
Utrwalanie kłamstw polega m.in. na powtarzaniu ich w mediach. Kłamstwo popełnione w czytelny i jawny sposób przez ludzi z rządu Tuska zostało nagłośnione w radio, tv, gazetach z Gazetą Wyborczą na czele. W zamieszczonym niżej fragmencie artykułu Ziemkiewicz z Rzeczpospolitej utrwala to oszustwo, powtarzając jego główne elementy. Skąd się wzięło to kłamstwo o rzekomej kłótni Boni z Piterą, napisałem już w poprzednich wpisach.
Przytoczony fragment ma zerową wartość informacyjną, bo nie pojawia się w nim żaden nowy szczegół. Tekst został napisany właśnie w celu utrwalenia kłamstwa.
Parę dni temu ubloidy grzmiały o konflikcie w rządzie, że niby Pitera pokłóciła się z Bonim. Pisałem, że żadnego konfliktu nie było. Boni z Piterą odegrali umówione role. Ubloidy posłusznie nagłośniły rzekomy konflikt. Chodziło o skupienie uwagi społeczeństwa na fikcji, o oderwanie od rzeczywistości.
Wczoraj Gazeta Wyborcza oznajmiła:
W wynikach wyszukiwania grafiki w Google pod haslem "Donald Tusk" na pierwszej stronie zwracane jest m.in. to zdjęcie:
W piątek 23 października odbyła się demonstracja związkowców w Poznaniu protestujących przeciwko zwolnieniom w Zakładach Cegielskiego i bezczynności rządu wobec upadku stoczni.
W relacji telewizyjnej z demonstracji widać było prowokatorów atakujących policję. Związkowcy stali spokojnie. O to właśnie chodziło TVN24, bo ich reporter zamiast pytać o przyczyny protestu związkowców chciał skupić się na "zadymie".
Gołym okiem było widać, że próba wywołania zadymy była reżyserowana. Walka z policją osłabiłaby sympatię dla protestujących związkowców.
Próby wywołania awantur są czynione przez środowisko popierające rząd PO. Awantury mogłyby skutecznie zagłuszyć afery z udziałem członków rządu.
Później podawano w tzw. mediach wiadomość, że Pitera się pokłóciła z Michałem Boni. Nieprawda, że się pokłócili. To było tylko przedstawienie departamentu propagandy odegrane na potrzeby manipulacji opinią publiczną. Celem tej zagrywki było pokazanie "patrzcie, staramy się, a tylko urzędnicy niższego szczebla nam przeszkadzają".
Przypomnijmy, co Tusk mówił o Beacie Sawickiej w październiku 2007.
Ona była rzeczywiście posłanką trzeciego szeregu. Ja miałem okazję rozmawiać z nią w Sejmie dwa razy i to była dwa razy rozmowa o betankach, ponieważ ona zaangażowała się w kwestię betanek ze względu na jakieś związki rodzinne z jedną z sióstr.Na zdjęciach zrobionych jesienią 2006 w Jeleniej Górze Tusk stoi i siedzi obok Sawickiej. Zdjęcia przedstawiają dwa różne spotkania w dwóch różnych salach.
Delegatura Gazety Wyborczej, dla niepoznaki zwana Newsweekiem:
Ostry kryzysu rządu PO. A Jacek Kurski, europoseł z ramienia PiS daje się złapać w Olsztynie na przekroczeniu dozwolonej prędkości o 39 km/h. Wyborcza i inne ubloidy robią z tego "ważny" materiał dnia.
Kurski jest zawsze pod ręką, kiedy ubekistan go potrzebuje. Jest dla nich bezcenny.
PiS powinien pozbyć się go jak najszybciej.
Artykuł "Fiskus niszczy firmy" w Pulsie Biznesu 21.9.2009 został opatrzony zdjęciem, które prawdopodobnie zostało wykonane w USA i przedstawia dom przeznaczony do rozbiórki. Artykuł dotyczy jednak sytuacji polskich firm działających w Polsce i polskiego Ministerstwa Finansów. Jaki związek ma załączone zdjęcie z artykułem?
Funkcjonariusze GW pilnie śledzą blog Klient Nasz Pan. Skopiowali pomysł umieszczania zdjęć artykułów z innych publikacji.
Gazeta Wyborcza 17 września 2009. W głównym panelu strony głównej gazety, w miejscu najważniejszych wiadomości dnia jest pięć tytułów typu "kronika wypadków" (czerwone kwadraty), dwa tytuły przekazujące propagandę rosyjską (czarne), jeden bełkotliwy o ataku Al-Kaidy i jeden bełkotliwo-propagandowy o Tusku. Ważny mógłby być tylko powód przedłużenia wizyty, a ten najwyraźniej nie był istotny.
Dyrektor Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych występuje w oszczerczym filmie telewizji rosyjskiej wyświetlanym niedawno z okazji rocznicy wybuchu II Wojny Światowej. Twierdzi, że jego godzinną wypowiedź dla realizatorów filmu zmontowano tak, by całkowicie zmienić jej sens.
Wniosek? Albo jest za głupi na to stanowisko i do zajmowania się sprawami międzynarodowymi w ogóle albo pracuje dla Rosji.
Funkcjonariusze SB już bardzo, bardzo dawno temu przechwalali się, że Lech Wałęsa, "Bolek", pracuje dla nich.
Co będzie w razie wojny?
Przedewszystkiem:
U nas człowiek normalny nie wierzy w wojnę Polski z Rosją. Nie dlatego, że jest pacyfistą, tylko dlatego, że nie wierzy. Początkowo starałem się Rosjanom, z którymi rozmawiałem wytłumaczyć, przedstawić, jak myśl o agresji stoi naprawdę od nas daleko. Powoływałem się między innemi na tak kapitalny i logiczny argument, że już sam charakter naszej polityki wobec Niemiec wyklucza jakąkolwiek możliwość przygotowania przez nas wojny przeciw Rosji. Potem machnąłem na to ręką.
W Rosji każdy normalny człowiek wierzy w wojnę. Co więcej, każdy normalny człowiek nie może sobie zdać sprawy, dlaczego my, czy Europa, czy ktokolwiek dotychczas na Rosję nie napadł. Ta kwestia wydaje im się tak dziwna, że tłomaczą to sobie tylko jakąś perwersyjną chytrością z naszej strony.
Bolszewik rozumuje w ten sposób: Z roku na rok jesteśmy niebezpieczniejszym nieprzyjacielem. Kilka lat temu można nas było wziąć właściwie gołemi rękami. Czemu więc na nas nie napadają, kiedy czas tak wybitnie pracuje na nas.
Rzecz inna, że "niebezpieczeństwo agresji mocarstw kapitalistycznych" jest bolszewikom potrzebne, stanowi ono ogniwo w łańcuchu takich rzeczy, jak "wrieditielstwo", "piatiletka", "kołchoz" -- wszystko to są podobne objawy, dążące do tego, aby tłum rosyjski trzymać stale w stanie nerwowo-rewolucyjnego napięcia i aby zmienić nową Rosję w ten sposób, aby jej "rodzona matka nie poznała", aby jej powrót do dawnego porządku stał się wprost technicznie niemożliwy. Jeżeli jednak można mówić o przesadzie w tłumaczeniu i propagowaniu niebezpieczeństwa wojny, to jednocześnie z tem istnieje rzeczywista, nie udana obawa przed wojną, coś w rodzaju uczucia przedsiębiorczego człowieka, który kończąc wyciąganie pieniędzy z ogniotrwałej kasy, boi się, że go przed czasem nadybie policja.
In North Korea things may not always be what they appear. Interestingly, the same sentence is true in Poland.
Kiedy funkcjonariusze Ziemkiewicz i Semka ni stąd ni zowąd wyskoczyli z "debatą", w której roiło się od pomówień typowych dla dyktatury komunistycznej, wiadomo było, że zapewne w niedługim czasie będzie to do czegoś potrzebne.
Bardzo ważnym narzędziem ataku na osoby niezwiązane z ubekistanem są anonimowe obelgi publikowane w portalach internetowych kontrolowanych przez ludzi ubekistanu. Lista jest bardzo długa, bo Internet w Polsce, zwłaszcza portale społecznościowe, pozostaje pod kontrolą ubekistanu. Portale społecznościowe służą utrzymaniu kontroli nad świadomością społeczną i uzupełniają szczelny system dyktatury medialnej.
Agresja ma zniechęcać osoby niezależne do aktywności społecznej. Dotyczy osób zarówno znanych jak i jeszcze nieznanych szerszemu ogółowi.
Tutaj Gazeta Wyborcza wmawia nieświadomym czytelnikom, że za tą agresją stoi po prostu ogół niewyżytych Polaków. Pamiętajmy jednak, że jedną z kluczowych zasad destrukcji wykonywanej przez ubekistan jest rzucanie oskarżeń pod mylnym adresem. Wyborcza pielęgnuje i stymuluje klimat agresji. Są to zwyczajne metody wypracowane jeszcze przez bolszewików.
Gazeta sowiecka nie podaje nigdy prawdy. Przesadza zawsze, kłamie zawsze. Wtedy, gdy pisze in plus sowieckich stosunków - przesadza lub kłamie. Gdy pisze in minus, gdy pisze, że jest źle na transporcie, na fabryce, tam lub ówdzie - kłamie lub przesadza. Wygłasza się hasło : "rozwinąć samokrytykę w takim lub innym kierunku". "Nacisnąć na to lub owo". I tą masą przesady, którą operuje wtedy prasa sowiecka w opisywaniu danego, zaniedbanego działu pracy, starają się bolszewicy podnieść energię ludzi, zajętych w tej dziedzinie.Stanisław Cat-Mackiewicz, "Myśl w obcęgach"
Napisał książkę.
Agresywnie podjudzał ostatnio do rękoczynów. Mówił o rzucaniu kamieniami, używaniu dzieci w roli taranów. Dużo słów przemocy.
Od kilku dni tzw. media rozgrywają tandetną prowokację z kilkoma rowerami.
Po czym poznać kłamstwa funkcjonariuszy Ministerstwa Sprawiedliwości i MSWiA?
Kiedy podano do publicznej wiadomości informację o śmierci strażnika więziennego nadzorującego jednego z głównych oskarżonych w sprawie porwania i zabójstwa Krzysztofa Olewnika, funkcjonariusze przed kamerami wygłaszali formułki o postępowaniu zgodnie z procedurą, choć zdrowy rozsądek mówił co innego. Według oficjalnej wersji nie informowano ministra sprawiedliwości, bo procedura tego nie wymagała.
Rzecznik Centralnego Zarządu Służby Więziennej, Luiza Sałapa, powiedziała wówczas, że strażnik popełnił samobójstwo, bo miał problemy osobiste i finansowe. Powiedziała to już 17 lipca, tuż po tym, jak wiadomość została opublikowana.
- Nie łączyłabym tych dwóch spraw. Funkcjonariusz powiesił się na gałęzi drzewa w miejscowości, w której mieszkał. Miał 34 lata, zostawił żonę i dwie córki – powiedziała w TVN 24 rzeczniczka służby więziennej Luiza Sałapa.Czy powieszenie w rodzinnej miejscowości ma świadczyć o tym, że było to samobójstwo? Zdumiewająca wypowiedź. Fakt posiadania dwóch córek też ma wspierać wersję o samobójstwie?
Jak powiedziała Sałapa, strażnik powiesił się w nocy z 12 na 13 lipca na drzewie przy drodze Morąg-Raj. - Znalazł go przypadkowy przechodzień, a prokuratura wszczęła w tej sprawie, jak się zawsze w takich sprawach czyni, śledztwo. Ma ono wyjaśnić powody tego samobójstwa, ale z pogłosek, które do nas docierają, wynika, że strażnik ten miał kłopoty rodzinne i finansowe - powiedziała Sałapa.Co to za pogłoski? Kto je wygłasza? Zdumiewające, że pogłoski o kłopotach rodzinnych i finansowych docierają do wysoko postawionych funkcjonariuszy lotem błyskawicy (może należałoby dodawać w takich przypadkach literkę d: "wysoko podstawionych funkcjonariuszy"). Jeśli te pogłoski tak sprawnie się rozchodzą, to dlaczego nie rozchodzą się równie szybko informacje o tym, że był to strażnik nadzorujący jednego z głównych oskarżonych w czasie, kiedy nastąpił jego zgon w więzieniu? Widzimy tu wyraźną sprzeczność w zeznaniach pani rzecznik. Rzecznik w pierwszej publicznej wypowiedzi na temat śmierci strażnika natychmiast rozgłasza "pogłoski"? Zanim pracę wykona prokuratura?!
Dodała, że nie widzi powodów, by łączyć samobójstwo ze sprawą Olewnika. - Owszem, ten człowiek pracował na zmianie wtedy, gdy powiesił się Franiewski, ale sprawa Franiewskiego została prawomocnie umorzona 31 lipca 2008 i nikt, ani ten strażnik, ani żaden inny nie usłyszał w tej sprawie zarzutów - podkreśliła. Sałapa dodała, że oba zdarzenia dzieli znaczny czas i na tej podstawie uważa, że nie mają one ze sobą nic wspólnego.Czyim rzecznikiem jest rzecznik? Kto upoważnił ją do takiej wypowiedzi? Nie widzi powodów? Zanim pracę wykonał prokurator? Po kilku latach zacierania śladów przez funkcjonariuszy MSWiA i Ministerstwa Sprawiedliwości w sprawie zabójstwa Krzysztofa Olewnika?
strażnik przed śmiercią wysłał sms-a do jednej z bliskich osób, informując, gdzie będzie jego ciałoKto był adresatem sms-a? O której godzinie otrzymał sms-a i jak się zachował po jego otrzymaniu?
"Polska" pisze, że podobnie jak przy porwaniu Olewnika, także w sprawie Eweliny B. skandaliczne błędy popełniali pracujący nad sprawą policjanci i prokuratorzy.Dlaczego funkcjonariusze ubloidów (np. Dorota Gawryluk) przebąkują, że być może Włodzimierz Olewnik "nadepnął komuś na odcisk" i że rzekomo on sam najlepiej wie, o co może chodzić? To brzmi jak pogróżka.
Grzegorz Schetyna nie przygotował przepisów wykonawczych do ustawy o monitoringu stadionowych przestępców, w związku z czym nowy sezon piłkarski rozpocznie się 'po staremu' i przestępcy ze stadionów nadal będą mogli swobodnie wchodzić na mecze.
Wersja propagandowa usilnie trąbiona w mediach to 'urzędnicze niedopatrzenie'.
Tu nie ma żadnych 'niedopatrzeń' ani 'niedociągnięć'. To w stu procentach świadoma decyzja Grzegorza Schetyny i całego kierownictwa Platformy Obywatelskiej.
Równie świadome jest zacieranie śladów w sprawie Krzysztofa Olewnika i konsekwentne, z żelazną determinacją, sprowadzanie sprawy na manowce. Mając do dyspozycji cały aparat śledczy, można te sprawę było już baaardzo dawno temu wyjaśnić. Kontynuacja dziwnych zdarzeń w tej sprawie już nie dziwi, bo wiadomo, że MSWiA i Ministerstwo Sprawiedliwości robią wszystko, by społeczeństwo nie dowiedziało się prawdy w sprawie porwana i śmierci Krzysztofa Olewnika. Jakieś bzdurne wersje o jakimś polityku SLD, który rzekomo 'ma przełożenie na Warszawę', powtarzane co jakiś czas nie mogą być brane poważnie. Co ciekawe i dziwne, ostatnio tę wersję powtórzył Zbigniew Wassermann, doświadczony prokurator i polityk Prawa i Sprawiedliwości. Sensu w tym nie ma. Przecież nikt nie kazał mu tego robić?
Wiceminister sprawiedliwości, bodaj Kwiatkowski mu na nazwisko, mówi swobodnie w mediach, że bardzo często się zdarza, że prokurator nie pojawia się na miejscu śmierci obywatela RP, mimo że ma taki obowiązek. Czas na dymisję.
Prócz funkcjonowania zagłuszarek innym bardzo ważnym elementem funkcjonowania propagandy jest kradzież pierwszeństwa. Pierwszeństwo może dotyczyć użycia jakiegoś chwytliwego zwrotu, np. "WSI24", opisania jakiegoś ważnego zjawiska po raz pierwszy, ujawnienia nowych faktów w sprawach ważnych dla społeczeństwa itd.
Kradzież taka jest dokonywana po to, by nie pozwolić na zdobycie popularności i znaczenia przez postaci niezależne od ubekistanu, bowiem zachwiałoby to całym systemem fałszywych "autorytetów" (cudzysłów konieczny ze względu na fałszerstwo), na którym opiera się funkcjonowanie apartheidu, z jakim mamy do czynienia w Polsce. Chodzi zapewne o to, że łatwiej powstrzymać nowe zjawiska w zarodku niż pozwolić im się rozwijać i walczyć z nim później.
Jeśli wiadomo już, że dojdzie do ujawnienia ważnych wiadomości, opublikowania ważnych idei bądź ważnych wystąpień osób niewygodnych dla ubekistanu, ubekistan robi wszystko, aby tylko przechwycić kontrolę nad takim wydarzeniem i podstawić osobę lub osoby, które zajmą w opinii publicznej miejsce osoby niewygodnej.
Stąd bierze się reguła "ujawniaj ujawnione". "Bądź bardziej radykalny niż radykalni. Krzycz najgłośniej. Pociąg wykoleisz później. Na razie musisz przejąć kontrolę nad maszynownią." Tak mogłaby brzmieć instrukcja obsługi wykolejenia niezależnych trendów, pomysłów i interpretacji.
Kontrolując media, mogą w prawie dowolny sposób manipulować opinią publiczną.
W kradzieży pierwszeństwa pomaga tworzenie różnych łańcuchów wsparcia. A popiera B, B chwali C, C pisze entuzjastyczną recenzję o pracy D, itd. Nieświadoma publika gubi się, bo nie jest w stanie ocenić tego łańcucha zależności.
Czy ktoś zastanawiał się, dlaczego Zaremba wychwala Wildsteina, Wildstein lansuje Migalskiego, Migalskiego ubloidy mianują "spin-doktorem", choć przypisany mu pomysł przerobienia logo Platformy Obywatelskiej na znak podobny do logo grupy The Rolling Stones jest wyjątkowo bezsensowny. Zamiast szkodzić PO, buduje jej pozytywny wizerunek wśród młodszych wyborców. Kto nie chciałby być atakowany za pomocą logo The Rolling Stones?
Dziś Migalski idzie dalej. Pod pozorem krytyki nazywa Michnika wielkim intelektualistą i używa słów pejoratywnych wobec PiS.
Lista lansowanych jest dłuższa.
Jak można było podejrzewać, Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Ministerstwo Sprawiedliwości energicznie zabrały się do zacierania śladów w sprawie śmierci strażnika nadzorującego jednego ze wspólników porwania i zabójstwa Krzysztofa Olewnika.
Prokurator nie pojawił się na miejscu śmierci strażnika.
Bez przeprowadzenia żadnego śledztwa oświadczono, że przyczyną śmierci było samobójstwo na tle problemów osobistych i finansowych.
Mając na uwadze dotychczasową determinację służb MSWiA i Ministerstwa Sprawiedliwości w blokowaniu śledztwa w sprawie zabójstwa Krzysztofa Olewnika, nie można brać poważnie ustaleń w sprawie śmierci strażnika.
Media nie zadają podstawowych pytań w tej sprawie.
Dlaczego nikt nie powie, że do pilnowania więźnia feralnej nocy można było wytypować strażnika, który miał problemy pewnego typu. W tak poważnej sprawie i tak ewidentnie manipulowanej przez pracowników MSW przypuszczenie tego rodzaju jest oczywistością.
Profile psychologiczne strażników więziennych sporządzić jest bardzo łatwo i zapewne są one doskonale znane ludziom 'z branży'. Osoby z kręgu służb specjalnych nie mają z tym żadnych problemów. Wystarczy wytypować do pilnowania więźnia osobę, której profil psychologiczny zawiera problemy osobiste lub finansowe. Po zlikwidowaniu więźnia można wówczas uprawdopodobnić samobójstwo strażnika. Funkcjonariusze MSWiA i Min. Sprawiedliwości wiedzą, że mają się sprawie nie przyglądać i jej nie analizować.
Należy zapytać, czy strażnik nie został wzięty na cel znacznie wcześniej, a powiększenie długów nie było manipulowane.
Przypomnijmy wreszcie, że według oficjalnej wersji władze Ministerstwa Sprawiedliwości zostały poinformowane o śmierci strażnika kilka dni po fakcie. To znów brzmi niewiarygodnie. Widzieliśmy w tej sprawie zapewnienia, które brzmiały raczej jak przysłowiowe rżnięcie głupa. Wiadomo przecież, że po takim zdarzeniu powinna być przeprowadzona dokładna sekcja zwłok i wszelkie niezbędne badania. Tymczasem dowiadujemy się, że dopiero teraz badana jest próbka krwi z organizmu strażnika. Dopiero dziesięć dni po śmierci? Po tak długim czasie badanie może nie wykryć wielu istotnych śladów we krwi.
Zbigniew Więckiewicz powiedział na konferencji prasowej, iż obecnie badana jest próbka krwi zmarłego funkcjonariusza, aby stwierdzić, czy był on pod wpływem np. alkoholu. "Na podstawie zebranego materiału dowodowego można powiedzieć, że to nie była jego pierwsza myśl targnięcia się na swoje życie" - zaznaczył. Dodał, że "osoba znająca funkcjonariusza mówiła o planowanej próbie samobójczej sprzed roku lub dwóch lat".W tak poważnej sprawie podstawienie świadka, który bąknie coś na ten temat też nie jest żadnym problemem.
z okazji odejścia Dorna z PiS w ubiegłym roku.
W wystąpieniu opublikowanym w serwisie Youtube wygraża
"Byłoby to bardzo źle dla tej partii"
Wspomniał też ni stąd ni zowąd o Rokicie i udzielił mu wsparcia. A dalej
"partia PiS jest rzeczywiście nieomal własnością Jarosława Kaczyńskiego. To bardzo źle znowu mówi o sytuacji w tej partii"
"ta cała atmosfera pomówień i takich osobistych insynuacji jest bardzo gorsząca. Tutaj, znowu wina, spoczywa jednak, wydaje się, głównie po stronie Jarosława Kaczyńskiego"
"Ludwik Dorn (...) chciał wprowadzić dyskusję do partii"
"Partia, w której nie ma dyskusji, obumiera."
"były różne osobowości, takiej jak Marek Jurek, Kazimierz Ujazdowski"
"osobowość, jaką jest z pewnością Ludwik Dorn, ale osobowość, która zawsze związana była z Jarosławem Kaczyńskim"
"to niestety, kolejny raz muszę powtórzyć, źle wróży partii"
Jak to możliwe, że funkcjonariusze mediów, w tym Wildstein, nie zauważają, że w Polsce nie ma żadnego życia intelektualnego. Nie istnieją media.
Istnieją za to funkcjonariusze i ich pogróżki.
Sytuacja w Polsce przypomina obecnie eksperyment Stanleya Milgrama przeprowadzony w Yale University na początku lat sześćdziesiątych ubiegłego stulecia. Milgram sprawdzał zdolność do popełniania czynów sprzecznych z sumieniem uczestników eksperymentu w sytuacji, kiedy osoba odgrywająca rolę autorytetu nakazywała złamanie powszechnie obowiązujących reguł postępowania.
W każdej sesji eksperymentu udział brały trzy osoby: "autorytet", "nauczyciel" i "uczeń".
Autorytetem w tej sytuacji był naukowiec przeprowadzający eksperyment. Uczestnikom - "nauczycielom" nakazywano stosowanie coraz większych wstrząsów elektrycznych, jeśli trzecia osoba biorąca udział w tym teście udzieliła złej odpowiedzi na zadane pytanie. Wstrząsów elektrycznych w rzeczywistości nie było, ponieważ "uczniem" był aktor udający bolesną reakcję na każdy wstrząs. Jednak "nauczyciel" o tym nie wiedział. 65 procent uczestniczących decydowało się na zastosowanie najwyższego wstrząsu napięcia 450 V, mimo że miało świadomość cierpień zadawanych "uczniowi". Kluczem do zadawania cierpień była spokojna, rzeczowa perswazja "autorytetu".
Jest to wynik zdumiewający i bulwersujący. Okazało się, jak łatwo było manipulować uczestnikami eksperymentu i skłonić ich do popełnienia czynów całkowicie sprzecznych z ich sumieniem i z powszechnie obowiązującymi normami postępowania.
Jaki to ma związek z Polską? Uczestniczymy właśnie w podobnym eksperymencie przeprowadzanym w Polsce. W eksperymencie Milgrama wzięło udział 40 osób. Tutaj uczestników jest prawie 40 milionów. Idea eksperymentu jest podobna. Jak łatwo jest skłonić przeciętnego Polaka do popełnienia czynów niezgodnych z jego sumieniem.
Rolę "autorytetu" odgrywają tu osoby występujące w mediach. "Nauczycielem" jest każdy Polak siedzący przed telewizorem, słuchający radia, czytający gazetę lub przeglądający portal internetowy. "Uczniami" są Jarosław i Lech Kaczyńscy, a szerzej (w uproszczeniu) - wszyscy, którzy w dużym stopniu zgadzają się z ich poglądami i ich opisem polskiej rzeczywistości.
Atak mediów ma zaprogramować Polaka do nienawiści wobec "ucznia". Ma skłonić go do śmiania się z rzeczy, które nie są śmieszne, do szydzenia z rzeczy, z których szydzić nie wolno. Ma skłonić go do utożsamienia się z agresywnym "autorytetem".
Jest to sprzeczne z całym dorobkiem polskiej tradycji, kultury, religii dominującej w Polsce, społecznie przyjętych i akceptowanych norm postępowania. Jest to sprzeczne z tym, co powszechnie uważa się za sumienie człowieka.
Próbka populacji, na której Milgram przeprowadził swoje badania była niewielka. 26 osób spośród 40 wszystkich uczestników zastosowało najmocniejszy wstrząs elektryczny. To za mała próbka statystyczna, by na tej podstawie uogólnić na całe społeczeństwo.
Zdumiewające jest jednak to, że w eksperymencie przeprowadzanym właśnie w Polsce odsetek zdolnych do wyrażania bezpodstawnej agresji i nienawiści pod dyktando "autorytetu" jest podobny. Jest to mniej więcej 65 procent społeczeństwa. Tyle mniej więcej osób poddaje się agresji płynącej z mediów.
Zamiast normalnego dyskursu społecznego i politycznego, także ostrego, ale w ramach tradycyjnych norm, jest zalew agresji i podjudzanie do nienawiści.
Gdyby przepytać każdego z osobna, ogromna większość stwierdziłaby, że w życiu stara się robić rzeczy dobre i pożyteczne, że stara się nie szkodzić innym, że odrzuca agresję. Jednak pod wpływem mediów daje się programować do agresji i powtarza schematy zła.
Wre głuchy rytm roboty funkcjonariuszy.
P.S. Tytuł wpisu jest adaptacją innego eksperymentu psychologicznego, w którym wykazano łatwość wzniecania agresji i tendecji sadystycznych: The Stanford Prison Experiment, przeprowadzonego w 1971 przez Philipa Zimbardo.
Kiedy zacząłem prowadzić bloga Klient Nasz Pan, w witrynie blogerskiej blogspot.com zwrot klient nasz pan praktycznie nie istniał. A teraz zaroiło się od blogów, w których wyrażenie "klient nasz pan" pojawia się w tytule wpisów. Umieszczenie zwrotu w tytule wpisu poprawia jego ranking w algorytmie wyszukiwarki Google. Jeśli do blogów dodać odpowiednio wiele odsyłaczy z różnych internetowych witryn, blogi-zagłuszarki znajdą się odpowiednio wysoko w rankingu, spychając w dół rankingu cel zagłuszania.
O internetowym zagłuszaniu wspomniałem już wcześniej we wpisie Zagłuszanie w Internecie. Przykładów jest więcej.
Gazeta Wyborcza prowadzi kampanię agresji nasyconą słowami przemocy przeciwko polskim sportowcom. Jest to część całej kampanii przeciwko Polsce, przeciwko sukcesom Polaków.
16 czerwca 2009
Ale pierwszy set mógł być wygrany jeszcze szybciej, tylko że nie popisali się sędziowie, którzy kilka razy skrzywdzili Agnieszkę - mówił tuż po meczu trener Robert Radwański.
8 czerwca 2009
Dziennik TVP 19:33
W wyborach do Parlamentu Europejskiego Prawo i Sprawiedliwość wygrało w województwach mazowieckim, kieleckim, lubelskim, małopolskim i podkarpackim.
Cezary Ulasiński, socjolog, komentuje ten wynik następująco
Tu trzeba pamiętać o tym komponencie takim ee... tradycyjno... że tak powiem... katolickim... chyba tak... i takim, który... w który uderza także ee... PiS i to, że tamto... tamta część społeczeństwa jest zdecydowanie starsza.Średnia wieku w "tamtej" części społeczeństwa jest zdecydowanie wyższa niż w innych miejscach Polski? Bełkot.
Ubloidy preparują coraz to nowe sztucznie pompowane "afery". Najnowsza to rzekome pobicie osoby, która wystąpiła w spocie PiS.
Cała otoczka i cały mechanizm rozprowadzania tej sfałszowanej afery jest widoczny z daleka. Etap pierwszy został wykonany przez wyborami. Nagle pojawiły się artykuły o tym, że pani Cugier-Kotka siedziała Kurskiemu na kolanach. Ubloidy konsekwentnie przez parę dni wtłaczały ludziom do głów nowe nazwisko. "Nie miałam romansu z Kurskim", "Zobacz jak Cugier-Kotka uwodzi Kurskiego" itd.
Dziennik
4 czerwca 2009 w portalu dziennik.pl
